„ (…) przenieśmy się do późnej jesieni 1981 roku. To był okres zmian w artystycznym życiu Jana Borysewicza i Andrzeja Mogielnickiego. Pierwszy pożegnał się z Budką Suflera, drugi także, zabierając z sobą Izabellę Trojanowską. Został producentem jej drugiego albumu i spędzał czas w Krakowie, gdzie płytę nagrywano. Chodził mu po głowie pomysł stworzenia nowoczesnego zespołu rockowego. Jednego muzyka już miał, utalentowany gitarzysta i kompozytor Janek Borysewicz został ściągnięty do Krakowa nie tylko jako muzyk sesyjny. Postanowiono popracować nad repertuarem nieistniejącej jeszcze grupy. Był także chytry plan, aby wykorzystać «moce produkcyjne» drogiego bardzo studia, przyspieszyć prace nad albumem Izy, a «zaoszczędzony» czas, wykorzystać na własne nagrania.

«Janek miał wtedy okres erupcji twórczej», opowiada Mogielnicki. «Przynosił utwory, a jeden był lepszy od drugiego. Numer w numer. Praca wyglądała w ten sposób, że on grał mi na gitarze to, co wymyślił, i śpiewał. Robił to naprawdę dobrze. (…) No i właśnie jeden z kawałków Janka wydał mi się wyjątkowo staromodny, brzmiał nienowocześnie. Linia melodyczna była jednak na tyle fajna, że napisałem krótki tekst i nagraliśmy to. Zresztą z Jankiem w roli wokalisty. Nagraliśmy i odłożyliśmy, bo jakoś nie pasował do innych naszych piosenek ‘Minus 10 w Rio’, ‘Mała Lady Punk’. Był z innej bajki».

Ożywić go miała świeża krew dwóch byłych muzyków Oddziału Zamkniętego: Pawła Mścisławskiego i Jarka Szlagowskiego. Nie podobało im się, że muszą na koncertach grać taki obciachowy utwór. Zaczęli go «uzdatniać», aż przed występem, bodaj w Kaliszu, osiągnięto zadowalający efekt. Postanowiono nagrać nową wersję już z wokalistą Januszem Panasewiczem i rozbudowanym, charakterystycznym wstępem gitarowym Borysewicza. Ten wstęp tak zdominował resztę, że szukano sposobu, aby jakoś «złamać» silnie gitarowe brzmienie. (…) «To może ja bym zagrał na grzebieniu», śpiewną mową z Olecka zaproponował Janusz. (…) wyciągnął z tylnej kieszeni spodni grzebień, znalazł jakąś bibułkę i zagrał. I tak zostało.

Poszło tak dobrze, że postanowiono wprowadzić jeszcze inne efekty specjalne. Na przykład okrzyki. Niestety, chłopcy dość niemrawo pokrzykiwali to Oooo! Oooo! Ooo! Ooo! Zniecierpliwiony Mogielnicki miał wtargnąć do studia i spytać: «Co wyście, k...a, nigdy na meczu piłkarskim nie byli? O! O! O!O!» Wrzasnął, podał ton, reszta dołączyła i tak oto autor tekstu znalazł się na taśmie. A jak było z tym groźnym dla bezpieczeństwa państwa tekstem? «Przeczytałem kiedyś żartobliwie filozoficzne opowiadanie – opowiada Mogielnicki ­­– że człowiek w obecnej cywilizacji coraz mniej znaczy. A dlaczego? Między innymi dlatego, że nie da się już wywołać żadnej rewolucji, bowiem... wyasfaltowano ulice. Nie ma już bruku, z którego można by zbudować barykady. Tak to do mnie przemówiło, że o tym napisałem. A że wydanie singla zbiegło się ze śmiercią Grzegorza Przemyka, że miał on ‘zdaną maturę na pięć’, że podobno koledzy śpiewali mu nad grobem tę piosenkę, zainteresowała się nią bezpieka. I mną przy okazji. Obserwowano mnie, odwiedził mnie dzielnicowy. Dopiero kiedy się okazało, że tekst powstał lata przed śmiercią Przemyka, odpuszczono». Utwór «Mniej niż zero» wszedł na Listę Trójki 21.05.1983 roku i spadł z niej po trzynastu tygodniach”.

Na podstawie: Adam Halber, „Mniej niż zero”, „Angora” nr 48/2009, Wydawnictwo Westa-Druk, Łódź 2009

Lady Pank to polski zespół muzyczny założony w 1981 we Wrocławiu przez Jana Borysewicza i Andrzeja Mogielnickiego.

                                                                                              \

Szczyt popularności Lady Pank przypadł na rok 1983. Zespół zagrał wtedy mnóstwo koncertów – ich liczbę szacuje się między 200 a 400. Muzycy wystąpili także m.in.: na Rock Arenie w Poznaniu, na koncercie podczas 20. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu oraz na festiwalu Rock na Wyspie we Wrocławiu. Ponadto wystąpili w filmie Pawła Karpińskiego To tylko rock (1984). W marcu rozpoczęli nagrania debiutanckiej płyty, poprzedzone dwutygodniowymi próbami. Album, zatytułowany po prostu Lady Pank, ukazał się w czerwcu 1983 nakładem Tonpressu. Płyta była zbliżona brzmieniowo do popularnej wówczas grupy The Police, a piosenki z albumu stały się radiowymi przebojami; sześć z nich – „Kryzysowa narzeczona”, „Mniej niż zero”, „Moje Kilimandżaro”, „Wciąż bardziej obcy”, „Zamki na piasku” i „Fabryka małp” – dotarło do pierwszego miejsca na Liście przebojów Programu Trzeciego.

Utwór na Youtube:

Myslovitz na Facebooku